Dag 12 - Kaap Rodon

Kaap Rodon, we gaan naar zee! Eindelijk. 

Durrës (waar we op hotel zitten) is aan zee, maar 10 keer erger dan de Belgische kust. Een Albanese facebookkennis van Jan raadt ons deze kleine kust aan. Ja, het staat ook in mijn boekje. 

De weg ernaartoe is een hindernissenparkoers. De wegbeschrijving in onze reisgids is zo weinig accuraat dat we de gps al weer eens moeten instellen. De laatste kilometers zijn uitermate hobbelig, gaterig, scheef, slecht, … kortom: we begrijpen waarom de omniumverzekering niet alles dekt (onderkant van de auto, noch banden zijn verzekerd).

We bezoeken de vroeg-middeleeuwse Sint-Antoniuskerk die twee keer heropgebouwd is (na de twee aardbevingen) maar wel de atheïstische vernielwoede van Hoxha heeft overleefd. Een heel stemmig kerkje en een prachtig klein beeldje van de heilige Antonius (die we nu al danken op een behouden thuiskomst, grootmoeder Nas!)

Noor en Veere in diepe contemplatie voor de Heilige Antonius. Mijn grootmoeder Nas zou dit graag gezien hebben.

    

de Heilige Antonius

Op het strandje zelf is zeer weinig volk. Des te meer wespen. We zien een visser terugkomen met een lading verse vis. Zwemmen is zalig. Meer zout dan de Noordzee, minder dan de Dode zee. Maar je hoeft niet goed te kunnen zwemmen om te blijven drijven. Over de middag hebben we het strand echt voor ons alleen. We weten pas waarom als we rond 17u00 in het restaurant (een verbouwde bunkergang) gaan vragen of we verse, geroosterde  vis kunnen eten en het antwoord “neen, alle verse vis is op” krijgen…

    

Gisteren een tunnel naar Bunk'art 1, vandaag een soortgelijke Bunkertunnel omgetoverd tot strandcafe.

’s Avonds gaan we eten in een immens grote Agriturismo. Een gigantisch complex rond een meer. Ieder heeft zijn eigen “huifkar-op-het-water” of “tafel-in-boomhut”. Ook hier eten we superlekker. En, we krijgen zowaar waar we om gevraagd hebben.