Dag 11 - Tirana (slight return)

Je hebt mensen die je maar heel af en toe eens ziet. Zo eens in het jaar. En als er een pandemie uitbreekt, zo eens in de drie jaar.

Bij sommigen zit je niet verlegen om een onderwerp. Dat rolt gewoon. Je praat, je babbelt, het klikt. Familie Kooijman zijn zo’n mensen: Ivo en Marieke en Tijn, Suus en Mink. De laatste twee niet meer te herkennen.

Bunk'art 1

Familie Kooijman maakt een reis door Kroatië en Bosnië om dan via Albanië terug naar Nederland te reizen. Hé, nog mensen die beseffen dat Albanië geen buurland van Oekraïne is. Via de respectievelijke (groot)ouders worden we op de hoogte gebracht en spreken we af in Tirana.

Het plan is elkaar bij Bunk’Art 1 te treffen. We rijden door een lange tunnel (Moeten we hier echt doorheen? Onwaarschijnlijk bevreemdend!) en komen aan op een parking. Groot weerzien. Wat leuk! Tieners blijken zowaar tussen de 30 en de 50 cm gegroeid te zijn in de afgelopen 3 jaar.

    

It's a long way tot Tirana

Bunk’Art 1 is een immens ondergronds bunkercomplex dat in de jaren ’70 als antinucleaire bunker voor de partijtop is gegraven. De tentoonstelling doet aan als ‘uit de jaren stillekes’ maar geeft de geschiedenis vanaf de Italiaanse invasie in Durrës in ’39 weer, om over te gaan in de strijd van de partizanen voor een vrij Albanië, die uiteindelijk ontaardt in een gruwelijke repressie onder Enver Hoxha. 

                

Een opslag voor vers water, luchtfiltering en -ventilatie, gasmaskers, gasmaskers voor paarden (dat werd genoemd naar een of ander stadje in België, Ieper of zoiets), de kantoren van Hoxha en Shehu, een keuken waar alleen ingeblikt voedsel kon worden uitgedeeld, en een volledige parlement dat als theaterzaal kon worden gebruikt… 3 maanden zouden ze het er kunnen uithouden… Wat een bouwwerk van een compleet geschifte paranoïde geest is dit!

    

Wanneer parachutisten moderne kunst worden.

De Dajti Expres

Na dit zeer verkwikkelijk uitstapje gaan we met de kabelbaan naar Dajt. “De langste en mooiste kabelbaan van de Balkan.” Mensen met hoogtevrees zien af: 4,5 kilometer omhoog…

  

Na een kleine oorlog met een leger wespen gaan we iets eten. Even geconfronteerd met de hoeveelheid voedsel een opgroeiende mannelijke puber kan verstouwen… We maken nog een kleine wandeling langs de flank en keren terug.

  

    

Ivo en ik - buurjongens in Papendrecht van 1974 tot 1978

Fustanella Farm

Marieke heeft een collega en diens vrouw is ambassadeur in Albanië geweest. Of zoiets. Alleszins: willen we lekker eten dan moeten we naar die bepaalde Agriturismo gaan: Fustanella dus.

We zijn er veel te vroeg. De kaart is in het eentalig Albanees.

• Is het goed als we “iets doen?”
• Doe maar iets.

En we eten de Albanese specialiteiten. Hetzelfde wat we de voorbije dagen al hebben gegeten. Maar dan 10 keer zo lekker en zo verfijnd. En maar twee keer zo duur.

We beloven bij het afscheid dat we geen drie jaar zullen wachten om elkaar terug op te zoeken.