Dag 7 - Krujë en Prezë

Het kasteel van Krujë

Skenderbeg te paard - beeld in Krujë

Muurschildering van het kasteel van (en in) Krujë

Scheer niet elke zelfverklaarde gids over dezelfde kam!

Onder de inkompoort van de citadel van Krujë zingt een oude man een verhalend lied terwijl hij zichzelf begeleidt op een tweesnarig tokkelinstrument (de çifteli).

We luisteren, geven wat kleingeld en worden aangesproken door een andere man die ons in goed Engels vraagt of we er iets van begrepen hebben.

“Nee, maar we spreken dan ook geen Albanees.”

“Ik ook niet”, zegt de man, “ en ik spreek wel Albanees.”

Jan en Veere weten niet hoe snel ze er moeten vanonder muizen als hij begint te vertellen over de poort. Noor en ik blijven luisteren. Xeni leeft in een van de weinige, oude huizen die in de site zijn overgebleven. Hij is er - na in ’91 als jonge knaap gevlucht te zijn naar Italië en na een jaar al weer teruggestuurd te zijn - komen wonen en heeft de site beetje bij beetje opgeruimd, bomen aangeplant, rotzooi weggevoerd… Met heel veel liefde en kennis van zaken krijgen we een rondleiding. Hij vertelt ons wetenswaardigheden die in geen boeken te vinden zijn; op plekjes geweest waar geen toerist komt.

4x Nas en 1x Xeni

Koffietje gaan drinken bij een Duitstalige Albanees die in exact dezelfde woorden en volgorde van zinnen 2 keer heeft verteld wie hij was, wat zijn kinderen studeerden en hoe lekker de keuken was.

Zeg nooit kerk tegen een tempel

Daarna op zoek naar de tekke van Sari Salltek: baantje omhoog achter hotel X. Jan weet precies waar het is en voert ons mee, recht naar de moskee.

Dit is geen tekke, Jan.
Wat is het dan wel?
Een moskee.
En da’s niet hetzelfde?

Dan maar een ander baantje proberen. Een klein baantje dat een grotere baan blijkt, waar wel een wegwijzer naar Sari Salltek staat maar waarvan we denken dat het ons verder zou kunnen leiden dan we eerst dachten. Dus toch maar de auto gaan halen. En wat een tocht is me dat. En het blijft maar stijgen. En het blijft maar kronkelen, en nog een berg verder, en nog meer klimmen… “maximale afstand: 10 km rijden” Shit, misschien toch wat weinig benzine. 1 minuut later: “maximale afstand: 6 km rijden”. het dashboard liegt nooit. Het wordt weer stilletjes op de achterbank.

De tekke is grandioos. Van een aandoenlijk soort lelijkheid maar een enorm grote mystieke kracht. Het is onze eerste kennismaking met het Bektashisme. Het zal ons nog lang bijblijven.

Op de terugweg - bergaf - kunnen we met de benzinetank makkelijk van Lede tot in Moorslede geraken.

Het kasteel van Prezë

We besluiten de dag met een bezoek aan het kasteel van Prezë. Binnen de resten van het oude kasteel is, geheel in harmonie met de omgeving, een kleine moskee gebouwd.