Dag 14 - het grote afscheid

We gaan met zijn tweeën naar het Bektashi World Centre, reizen via Elbasan en Librazhd naar het Meer van Ohrid, waar we het vissersdorpje Lin bezoeken om te eindigen in Pogradec waar we het nachtleven in Tushemisht moeten ontdekken. Kortom: een drukke dag. We kunnen Noor en Veere maar beter vroeg op het vliegtuig zetten.

De luchthaven van Tirana

Het vliegtuig is weer eens veranderd. Maar dit keer komt het ons goed uit. We hebben de tijd om een laatste uitgebreid ontbijt te nuttigen in ons 5-sterren resort “Vinea”. Het ontbijt is in Albanië een heel belangrijke maaltijd. Zoet gebak, een grote schotel met fijne vleeswaren en geiten- en schapenkazen. Soms eens pannenkoeken. Altijd ei. En op vraag een bakje cornflakes. Drank is zelf te betalen: fruitsap of koffie. Thee vinden ze iets heel ongebruikelijk. Nochtans: er is in plant in de bergen (de theeplant genoemd) die ze drogen en waar ze heel lekkere thee van maken. Maar dit wordt in de meeste restaurants niet gemaakt. En builtjes kennen ze nauwelijks. (En groene thee is thee in een groen zakje). 

We brengen Noor en Veere naar het vliegveld. Een half uurtje te vroeg omdat we zelf nog een behoorlijk druk programma hebben. Ai, blijken ze nog anderhalf uur te moeten wachten eer ze kunnen inchecken.)

Helaas geen beelden van snotterende ouders en kinderen. Wel enkele sfeerbeelden van de luchthaven.

Het Bektashi World Centre

Op naar het World Bektashi Centre in Tirana. Het 'Vaticaanstad' van de Bektashibeweging.

Waarschijnlijk typisch voor Adelheid en mij is dat we de ingang niet kunnen vinden, vervolgens via een minuscuul zijpoortje binnen geraken om te ontdekken dat het museum gesloten is.

Maar we zijn zwaar onder de indruk van heel de tekke.

En het allermooiste: de baba - de allerhoogste verantwoordelijke van de beweging - wandelt door de tuin en merkt ons op, waarna hij een van zijn assistenten optrommelt, die speciaal voor ons het museum open doet en ons een privérondleiding geeft.

Fijne mensen trouwens die Bektashi: de geschriften van Moses, van David, de Bijbel en de Koran zijn even belangrijk, zij respecteren iedere godsdienst en iedere mens, mannen en vrouwen zijn evenwaardig, de viering is in de taal van het land, de grondwet van een land is even belangrijk als godsdienstige regels, en dus leeft iedere Bektashi volgens de grondwet van het land waarin hij woont.

Het vissersdorpje Lin

Sommige mensen zijn raar ... vinden wij.

• Is raar anders zijn of doen?
• Is raar sociaal minder acceptabel gedrag vertonen?
• Is raar out-of-the-box-handelen?

Alleszins, 3 Fransozen - 1 heer en 2 dames - met 90% zekerheid komende uit het onderwijs, waren - nog steeds volgens ons - raar. 

Of wat denk je hiervan?

We komen na ons Bektashi-avontuur in Lin aan, een klein, uitermate gezellig  vissersdorpje bij het Ohrid-meer.

"Je moet er vis eten", had Hilbrand ons gezegd.

We eten er Koran, recht uit het meer. Een van de twee plaatselijke zalmachtige vissen. En het moet gezegd: een (h)eerlijke maaltijd is dit. Lekkere brokken vis in een heerlijke pikante saus. En goedkoop! 

Naast ons komen boven vernoemde Fransozen aan. Dame 1 stevent af op de reling van het terras dat boven het meer is opgetrokken. Fototoestel in de aanslag. Het moet gezegd: het zicht is er prachtig, zoals haar reisgids haar naar alle waarschijnlijkheid vertelt.

Ze gaan alle drie zitten en… halen hun boterhammen uit. Na wat vijven en zessen (dat laatste verzin ik er bij) bestellen ze 1 gini, 1 spuitwatertje en 1 klein pintje en na 5 minuten zijn ze weer weg.

Kijk, dat vinden wij dus raar.

• Ken je die man? Vraagt Jan aan de chef van de tent. 
• Oh, That’s my friend Hilbrand. I saw him 3 days ago!

En we krijgen prompt een zeer goeie raki. Ter ere van onze gezamenlijke vriend.

• Hoe we bij deze twee toeristische attracties konden komen? 
• De opgravingen daar boven op de rots, het kerkje vinden we als we de wandeling via het dorpje maken. Of zoiets.

Alleszins: we maken een ontzettend mooie wandeling rondom het schiereiland. Prachtige volkstuintjes, mooie uitzichten. Geen trappen stijl omhoog naar het kerkje. Als we uiteindelijk helemaal rond zijn vinden we een wegwijzer naar de opgravingen. Echt 100 meter van waar we het middagmaal hebben genoten. Maar het hek lijkt dicht. Morgen is er weer een dag.

We zijn moe, namelijk, en zoeken ons volgend hotel op: Grand Hotel in Pogradec in de wijk Tushemisht. Een voor ons veel te drukke, te toeristische buurt. Grand Hotel zit vol voetballers van een bekende club die een zeer onduidelijke niets-doen-en-uitrust-reis maken. We zien enkele Albanese jonge dames -opgetut en met zeer korte rokjes- de hele avond hetzelfde toertje rond het hotel maken. Ze zouden maar eens kunnen toehappen, die voetballers…