Dag 6 - De ontdekking van Tirana
“Ja, er rijdt een bus van Durrës naar Tirana. Normaal gezien stopt hij als je teken doet. Ik probeer het morgen uit.”
En inderdaad. Jan zwaait. Bus twijfelt nog even. ("Hé, chauffeurke, daar staan twee vreemdelingen, zoudt ge nie efkes stoppen!")
Je betaalt bij aankomst nadat je dubbelgevouwen langs de kleinere baantjes naar Tirana bent gesjeesd waar je uiteindelijk op Kombinat, het Zwarte Vijversplein van de hoofdstad terechtkomt. Dit was ooit een industriële buurt die werk verschafte aan heel veel laaggeschoolde Albanezen. Nu vergane glorie. Maar wel herkenbaar, hartelijk, druk, en ja…de mannen drinken er ’s morgens raki bij de koffie.
Zijn de garagisten van Molenbeek levende legendes, hier heb je garages vol wieldoppen, andere garages vol autoportieren, lavazjes bij de vleet (lavazj = autowasserette), winkeltjes met alleen maar tweedehands koelkasten, ateliers met steenhouwerijwerk (marmer- en steenafval worden verwerkt tot prachtige mozaïeken)…
Na 4,5 km lopen (ook de eerste bidonville gezien. Braakliggend land vol tentachtige huizen en krotten van verroeste staalplaten) komen we in het centrum van de hoofdstad. Bij een bakkerij kregen we niet helemaal uitgelegd wat we precies wilden maar binnen drie tellen stond er een vertaalster naast ons. Vriendelijke en attente mensen, die Albanezen.
Op het Skanderbegplein bezoeken we de verplichte nummers. Moskee op het plein, Het vriendschapsmonument (dat de vriendschap tussen de bewoners van Albanië en Koeweit symboliseert) , het mausuleum van Suleiman Pasha (wat een magnifieke creatie van deze Belgische architect!), wat verder een giga-grote Moskee en de St-Paulus-kathedraal. Deze laatste maakte op ons een grote indruk, ondanks het niet onmiddellijk oogstrelende beeld van moeder Theresa.
Tot zover het eerste geslaagde deel van onze eerste culturele uitstap in Albanië.
Tiranese bouwwoede ofte “hoe krijg je Adelheid op haar paard?”
Gewoon de droge feiten:
- Museum met communistische kunst. Stond hoog op ons verlanglijstje. Gesloten wegens… geen idee eigenlijk.
- Pyramide, in ’85 gebouwd door de nazaten van Hoxha na diens dood ter meerdere eer en glorie van ’s lands grote leider. Gesloten wegens niet meer relevant en verbouwing tot een wetenschappelijk museum.
- Huis van Premier waar een wisselende tentoonstelling is. Is open maar een plaatselijke zelfverklaarde gids gooit roet in het eten en koopt met onze visakaart 2 pakken spaghetti, twee pakken bonen, twee pakken rijst, en kg kaas… Het hoogstnoodzakelijk om te overleven. Maar hij was geen vreemde in de Spar. We slaan het huis van de premier over om alsnog van hem af te geraken.
- Gegeten in “de longen van Tirana”. Depressie nabij wegens een teveel aan achtergelaten plastiek.
- Terug naar huis van premier. Gesloten wegens middagpauze. Bovendien nog nooit zo snel een politieagent op me zien afkomen toen ik alsnog probeerde binnen te geraken.)
Ik wordt chagrijnig, pissig, ambetant en onuitstaanbaar. Bovendien is het heetste van de dag.
“Kijk, een open kerk!”
De kathedraal van de Wedergeboorte van Christus is ronduit fantastisch. Het stemt me een pak beter en kijk… ook het House of Leaves kunnen we bezoeken.
Maar het meest beklijvend was toch de tentoonstelling in de tuin. Albanië heeft na de revolutie geen harde repressie op partijfunctionarissen gekend. Maar in deze tuin hangen 60 foto’s (58 mannen en 2 vrouwen) met naam en toenaam. Deze mensen hebben op het allerhoogste niveau meegewerkt met het regime en ermee voor gezorgd dat duizenden mensen gevangen genomen, gefolterd, gedood werden.
Ze gingen na de revolutie volledig vrijuit…
Nooit enige vorm van spijt hebben ze geuit…
Daarna zijn we stillekes onze auto gaan ophalen, nadat we een blik hebben geworpen op het optrekje van Hoxha.
Adelheid
Reacties
Een reactie posten